Fabrication

by Najwan Darwish

The whole story is fabricated. Never have I believed the game that tells us you were slaughtered, and that your blood poured all the way to the Mediterranean only to be consumed by the sea. I am sure the story is all fabricated: Merriam Kershenbaum and Shlomo Ganor every night at 7.30.

Al‐Hurra (Free) [TV], al‐Arabiyya (the Arabian) [TV], and A‐ljazeera (the Peninsula) [TV]. Taken together: the Free Arabian Peninsula. Merriam Kershenbaum and Shlomo Ganor. I am sure they are also fabricated.

The bills placed into my mailbox by a person I do not know. The name of my family in three different languages. They, also, are fabricated. This woman who loves me through my email.

Haifa, too, is fabricated. This is why I never go down the street, and I only look at the sea from a perpendicular angle. Our friendship was in no one’s account. No one took the time to fabricate it; this is why it remained true. Oh! I forgot, all truths are fabricated. This is why I enjoyed sharing with you all your Araq, apples, nuts and other things.

Nothing pressures me. This is why I am not torn when I see our land that has been stolen from us. The robbery was fabricated, checkpoints are fabricated and the soldiers are a bunch of kids who still wet themselves. The elderly

Greek Orthodox women crossing into the Bethlehem checkpoint this morning are, also, fabricated. “In the name of the cross!” is said in a fabricated way. Good Friday is fabricated. The Byzantine‐tunes at the Maronite church in Nazareth is fabricated. My enemies are fabricated, and my relatives are the epitome of fabrication. Inferno is fabricated, and Paradise is fabricated with even greater skill and contempt. (Damn! Is Fairouz’s voice also fabricated?)

No nightmares haunt me, nightmares are fabricated. I do not suffer any disorders with my biological clock. I have no old enmity towards the sun, I do not suffer because of my inherited nature. All of these labels are fabricated.

I, too, am fabricated. Not because of who I am, but because all of the pronouns are fabricated. I do not hate collaborators; see how I listen to their news commentators without vomiting?

I am not afraid of the alarm clock, or even AIDS and atomic weapons. I do not suffer a phobia from ringing door bells or ringing phones. The world will not end tomorrow... all of these are fabricated news.

I am tired of 21st century romanticism: romance mixed with the “shit” of consumers from all social classes. If you wanted to live you too must be tarnished with it as well. This is also another fabricated theory.

Rejoice and be merry! The boxes filled with defeat that are stacked up under your grandparents’ beds are fabricated. And you have been wailing all those years about losing your homelands. Dude! (Woe! As said in Classical way) Loss is fabricated. A big lie formed by robbers of your existence.

Merriam Kershenbaum Shlomo Ganor Al‐Arabiyya al‐Hurra al‐Jazeera And that leper who holds the remote control.

Cockroaches and collaborators are nice creatures. Look at how gentle this one is, and how sweet the ugliness of that one’s face is. Our stereotypical ideas about their cheapness are fabricated.

A sedated group of men sit in the living room listening to the “Voice of Israel”. A respectable group of women make “Tabbouleh” and think about the future after having buried our public dignity. Don’t worry, these are all fabricated.

We cannot respect a few trees in front of our homes, leaving the mountains for those who set up the nets in our naps.

On the 22nd of April, 1948, Haifa surrendered. The date is fabricated. On the 8th of December, 1917, a few Effendis carried their white flag and a picture was taken of them as they surrendered Jerusalem. The event truly took place, but the picture is fabricated. You can, at any given time, gather a few Effendis and ask them to carry a white flag and march with it to Jaffa Gate to take a picture.

The time is 11:30 just before noon on the first of April 2010. Everyone went to sleep and awoke, and I am still up. Pillows are fabricated. In two weeks I will be going to Beirut. The Visa is an enormously fabricated obstacle. Oh, Our Lady of Lebanon, pray for us (though we know your prayer is fabricated.)

In a while I am going to sleep, as my wacky friend rides the bus from Nazareth. Words in Hebrew are flying around her like flies because she thinks the language of the enemy is a corpse, so I tell her: This is a fabricated ideology, the language of the enemy is a sexless robot. She bursts into a wacky, fabricated, laughter. We burst into laughter. Oh god, we won’t die. We run into eternity as our flip‐flops tap along. Eternity is fabricated. Everything that proceeded was a fabrication. Everything to come is also a fabrication. And each creature is raising it's arms like a tree in this fabricated poem.

Translated from the Arabic by Susan Hamad

Lucian Freud

a poem by John Updike

Yes, the body is a hideous thing,
the feet and genitals especially,
the human face not far behind. Blue veins
make snakes on the backs of hands, and mar
the marbled glassy massiveness of thighs.
Such clotted weight’s worth seeing after centuries
(Pygmalion to Canova) of the nude
as spirit’s outer form, a white flame: Psyche.

How wonderfully St. Gaudens’ slim Diana
stands balanced on one foot, in air, moon-cool,
forever! But no, flesh drags us down,
its mottled earth the painter’s avid ground,
earth innocently ugly, sound asleep,
poor nakedness, sunk angel, sack of phlegm.

Poesía Schoklender

Carta de Pablo a Sergio en la cárcel


Sergio, Padre, hombre-niño, protector, hermano. No te doblegues. Aunque los embates continúen, aunque te roben las esperanzas, aunque te odien y te cubran de oprobio, levántate y sigue luchando.
Quijote de siglo Veinte, profeta del espacio: no aceptes el rol de mártir. Nadie valorará la nobleza
de tu gesto.
En mis palabras encontrarás la clave para resistir; ¿no es así, hermano? Sergio, te necesito. Como tantas otras veces, cuando me segaba el abatimiento y apenas me
defendía con lágrimas.
Yo, Sergio, solamente sabiendo que estás, que podés ver las mismas estrellas que yo veo (aun detrás de las rejas) me siento más fuerte.
Sergio, hermano: no guardes rencor a los hombres, aunque ellos nunca te perdonen. Es que hay algo que los hombres intuyen y no toleran: que sos un hombre puro.
Sergio, hasta el más profundo de los precipicios llega alguna vez la luz. El mundo seguirá rodando y los acontecimientos que se avecinan tal vez lo convulsionen tan violentamente, que habrá cambios inauditos. ¿Sabés qué, a pesar de todo, sigo conversando con vos? Es muy fácil: imagino preguntas y respuestas, improviso monólogos y actúo haciendo los dos personajes: Sergio y Pablo.
Cuando yo era un niño y alguien me hacía un daño, lo amenazaba inmediatamente: “Mirá que se lo cuento a mi hermano mayor”. En estos momentos, cuántas cosas te contaría...
He pedido verte, he implorado: “Déjenme ver a Sergio”. Nada más que eso: verte, hermano. Aunque fuese de lejos. La respuesta fue negativa. Creo que se trata de impedir “que los hermanos se comuniquen algo importante, relacionado con el juicio”. Las palaras, entre vos y yo, son gastadas herramientas. Es otra mi ansiedad: la de saber que vivís, que estás. No me importa si estás erguido y fuerte, si has envejecido o estás muy abatido. Una mirada, nada más. Pero hay quienes tienen el corazón sellado.
Hermano, si de pronto seas vos, precisamente vos, quien cae en el pozo de la angustia, te digo yo, tu hermano menor moverá cielo y tierra para estar a tu lado.
Yo tendré la fortaleza que a vos te falte.

uno de mis escritores favoritos de internet, Oyl Miller, está ahora en Ashikaga, la prefectura de Tochigi. Justo antes de la gran ola y la catástrofe, había publicado un poema sobre marketing y baby pandas. No hay trenes a Tokyo, donde vive. Pueden apreciar sus escritos y publicidades para Nike aquí. Cuando lo hagan, deseen cosas hermosas a Japón, no como estos idiotas:

WELCOME TO THIS INTEGRATED MARKETING MEDITATION SESSION

by Oyl Miller for McSweeney's

Close your eyes.

Visualize your perfect 360-degree campaign that utilizes the latest digital innovation and activates the consumers at all the relevant touch points by engaging them with meaningful content that adds real value to their lives while at the same time building human and trackable relationships between them and your technology or sneaker or candy brand.

Breathe out.

You are in a special place now.

A place filled with as many rainbows as you want, a ground covered in a think layer of moss filled with tiny gnomes giving you never-ending foot massages and the promise of soaring 3rd-quarter sales directly attributable to your marketing efforts.

Doesn't that feel good?

Let your worries dissolve as easily as refreshing a web browser and seeing your brand's interactive flash banner load and animate, catching your eye with surprising art direction and capturing your mind and heart with some witty but meaningful copy, which all culminates in the price point lock up with your brand's logo and tagline.

Now breathe in.

Think about exponentially growing click-through rates.

Imagine all those hyper-targeted consumers ending up on the campaign microsite that you spent just shy of two million dollars to develop.

Feel the air fill your lungs, and be aware of it coming up and escaping through your nostrils as the users explore the deepest crevices and functionality of that campaign microsite.

Feel the happiness like an orb of glowing light as tens of thousands of your brand's loyal fans hit the Share button to spread the exclusive content you spent the remainder of your marketing budget on across their social networks. Feel the tension release from your toes as friends of friends' friends view that exclusive content and the moss dwelling, massage gnomes work their magic.

(keep reading)

Un poema de Marilyn

For Kris, Sept 9.

- Remember, somehow, how-

Mother always tried to

get me to "go out" as

though she felt I

were too unadventurous.

She wanted me even

to show a cruelty

toward woman. This

in my teens. In return

I showed her that I

was faithful to her.

Marilyn Monroe (en Vanity Fair, Oct 2010.)

How to make madness beautiful

Here the self-torturing sophist, wild Rousseau,
The apostle of affliction, he who threw
Enchantment over passion, and from woe
Wrung overwhelming eloquence, first drew
The breath which made him wretched; yet he knew
How to make madness beautiful, and cast
O'er erring deeds and thoughts a heavenly hue
Of words, like sunbeams, dazzling as they passed
The eyes, which o'er them shed tears feelingly and fast.

His life was one long war with self-sought foes,
Or friends by him self-banished; for his mind
Had grown Suspicion's sanctuary, and chose,
For its own cruel sacrifice, the kind,
'Gainst whom he raged with fury strange and blind.
But he was frenzied,-wherefore, who may know?
Since cause might be which skill could never find;
But he was frenzied by disease or woe
To that worst pitch of all, which wears a reasoning show.



Lord Byron, about my beloved ginebrino Jean Jacques

Support the Bielorrusians with Lillies

my friend the Bielorrusian poet Maryia Martysevich groupsends a hasty email, asking us to googletranslate this poem by Andrej Adamovich, a Bielorrusian young poet, and if possible have it published our domestic media. Over 600 people have been arrested for protesting after the election; "I realize that poetical reflection isn't anything you expect the first day after hundreds of people were beaten and arrested while protesting against false elections, but still let me show you the essay below." the english googletranslate, with its whimsical non-connecting grammar and sudden jumps of meaning, can be a natural force of poetry. though a couldn't make sense of a few words, it felt still like a beatiful poem. behold the core in Spanish, on the bday of the 2001 Argentine social uproar:

Lirios
Ayer, cuando estábamos fuera de la zona, nos sentamos uno junto al otro. Ella me mostró una imagen de esa noche, en una de las áreas de dormir. Otra ofreció por su acuarela cien rublos, aunque valía mil.

En la figura hay lirios amarillos sobre un fondo rojo, y círculos precipitados, dibujados con fuerza, en azul. En el reverso del papel hay un poema sobre ellos. Los versos están llenos de energía como la imagen, pero son igual de ingenuos. El artista no parecía saber qué palabras usar y cómo deben estar en el texto. Sus líneas quieren salir de la hoja, pero se dan cuenta de que es físicamente imposible. A través de medios tan primitivos, la victoria de la hoja sobre el arte absorbe la fuerza del impacto.

Lo que pasó ayer -es esa acuarela de lirios ingenuos. Muchas, muchas, muchas personas, como jamás he visto en un solo lugar, vinieron a hablar, sin darse cuenta que en esta hoja blanca que es Minsk hay límites. Donde se produce una dictadura, pero sólo una. Todo lo que pasó ayer - es sólo otro intento de pintar el lirio, a despecho de las propiedades de la pintura y de los principios de la composición. Nosotros queríamos conquistar el poder real del espíritu, pero los críticos de arte lo vieron sólo como una violación de las leyes de la composición y el sentido común.


Лілея
Учора, калі мы ўжо сыйшлі с плошчы, мы сядзелі ў сябра. Ён падарыў мне малюначак, які ўначы, у адным са спальных раёнаў набыў у дзяўчынкі, з выгляду аўтысткі. Яна прасіла за сваю інсітную акварэль сто рублёў, але ён даў тысячу.

На малюнку, на чырвоным тле – жоўтыя лілеі, энэргічна абведзеныя сіняю асадкаю. На адваротным баку аркуша – верш пра іх, такі самы энэргічны як малюнак, але такі самы наіўны – мастак нібы не ведаў, што такое словы і як яны мусяць складацца ў тэкст. Яго лініі хочуць вырвацца за межы аркуша, але не разумеюць, што гэта фізічна немагчыма. Праз гэтую першабытную, але пераможаную межамі аркуша энэргію малюнак мае звышнатурльную моц ўздзеяньня.

Тое, што адбывалася ўчора, – інсітныя лілеі. Шмат, шмат, шмат людзей, столькі я ніколі не бачыў у адным месца разам, выйшлі, каб выказацца, але не ўлічылі, што ў гэтага белага аркуша Мінска ёсць межы, праведзенныя дыктатураю аднойчы, але ўпэўнена і назаўсёды. Усё, што адбывалася ўчора, – гэта проста чарговая спроба намаляваць лілеі, незважаючы на ўласцівасьці фарбаў і прынцыпы кампазіцыі. Мы, як тая дзяўчынка-аўтыстка, хацелі перамагчы рэальнае моцаю духа, але мастацкія крытыкі убачылі ў гэтым толькі парушэньне законаў кампазіцыі і здаровага сэнсу.

Я хачу напісаць пра тое, што бачыў учора. Хто я такі, каб рабіць гэта? Ніхто. Я напраўду адмарозак, як казаў пра мяне АГЛ. Я не зрабіў кар’еры, я не зарабляю вялікіх грошаў. Я басаногі, але даўно ўжо не хлопчык. Учора жонка назвала мяне няўдахаю. Гэта праўда. Мне няма чаго страчваць. Але ўчора на плошчы я бачыў прафесіяналаў, якіх паважаю. Я ведаю, што яны дасягнулі ўсяго, што можа дасягнуць чалавек у прафесіі. Яны не маюць нястачы ў грошах, яны проста хочуць выказацца.

Дый тая задаволеная большасць, якая спала ў гэты час па малінаўках і зялёных лугах, такая ж басаногая, як я. У лепшым выпадку яны маюць патрыманыя машыны і свежаадбудаваныя кватэры, кошт якіх упадзе крыху ніжэй за ніякі пры першым-лепшым перакрыцці газавага венцілю. Бо без людзей гэты ячэісты бетон і гэтыя механічныя каробкі не каштуюць нічога. А людзей – здзьме эканамічным ветрам у Еўропу ці Расію менш, чым за тыдзень. Яны будуць гандляваць у Польшчы, будаваць шматпавярховікі ў Маскве, яны будуць начаваць у вагончыках – карацей, змрочныя дзевяностыя бліжэй, чым ім падаецца.

Учора я ішоў на плошчу паўз вокны рэстарану. Вялікія вокны, поўныя маладой буржуазіяй. Добра апранутыя мужчыны кармілі сваіх жанчын грашыма з талерак. Мужчыны глядзелі ў вочы сваіх жанчын, але зрэдку мы сустракаліся позіркамі. І я, і яны – мы ўсё разумелі. Я разумеў, чаму я іду на плошчу, а яны – чаму яны сядзяць у дарагой вопратцы над талеркамі поўнымі грошай. І ў іх вачах было што заўгодна: пачуццё перавагі, снабізм, які можна дазволіць сабе, заліваючы спадарожніцу французскім шампанскім, але ў іх не было аднаго – страху.

А пасля, паьля скончыліся вокны з наведнікамі і пачаліся вокны, поўныя белых халатаў кухні. Маладыя няўдахі, кшталту мяне, шчыравалі над ежаю, ператвараючы яе ў грошы, яны сустракаліся позіркамі са мною, і ў гэтых позірках быў страх. Яны баяліся, баяліся за свае ланцугі.

Тады я сказаў сябру:
– Пасля перамогі нагадай мне, што я збіраўся разграміць гэтыя галеры.

Праз пяцьсот крокаў мы ўліліся ў натоўп і сталі часткаю вялікай Лілеі, што не змяшчалася на аркуш. Тут было шмат тых, каго я ведаю асабіста. Маладыя прафесіяналы, людзі творчых прафесіяў, проста нейкія мутныя асобы без пэўных заняткаў – мае сябры. Але тут былі і крэпкія маладыя мужчыны. Пазней у інтэрнэце, я бачыў, іх называлі крывавымі правакатарамі.

Можа быць, але там я спадзяваўся, што гэта працоўныя, якія больш не баяцца за ланцугі. Працоўныя з серабранак, на якіх мы чакалі так даўно. Чакалі столькі, колькія я помню, як лілеі малююць на вуліцах.

Там, на плошчы, я зрабіўся часткаю гэтага вялікага, незразумелага мне малюнку. Адною рысачкаю, якую мастак хацеў ператварыць у сцябліну, або ў лісток, але ён забыўся пра гэтую рысачку, і яна так і засталася – недаведзенаю да агульнай карціны. Карціны, якая і складалася толькі з такіх вось недаведзяных рысачак.

Побач са мною былі мае сябры. І людзі, якіх я ніколі да гэтага не бачыў. Мы крычалі нейкія дзіўныя словы, у якіх даўно ніхто не верыў. Незабытыя, але сцертыя словы, сэнс якіх падаваўся далёкаю абяцанаю зямлёю, у якую ніхто з нас не прыйдзе. Бо Маісей, спускаючыся з Сінаю, звярнуў шыю.

Мастак, які пачаў маляваць лілію, ужо забыўся на нас. На мяне, на старога паэта побач са мною, на дызайнераў і праграмістаў, на манагераў і дробных прадпраймальнікаў – на ўсіх, хто стаяў плячо да спіны і спіна да нечаканай лакуны ў малюнку. Лакуны, пакінутай па неахайнасці.


Праз доўгія хвіліны чаканьня, пакуль хтосьці казаў штосьці ў мікрафон, але словаў усё адно не было чуваць, усе мы зрушылі на праспект. Міліцыянты, якія вартавалі дарогу, падаваліся адным з намі цэлым. Яны не былі ні агрэсіўнымі, ні напужаным, нібы яны былі самаарганізаванай часткаю лілеі, эрытрацытамі ў яе жылах – тым, кім і мусілі б быць.

На праспекце стала бачна, як нас насамрэч шмат. Хтосьці падпаліў фаеры. Але гэтая колькасьць людзей-рысачак, якія замалявалі вуліцу ад Кастрычніцкай да Цэнтральнай кнігарні, нічога не мяняла ў вачах галоўнага крытыка. Бо ніводзін крытык у сваіх адзнаках не кіруецца такім крытэрам, як колькасьць паасобных рысачак на малюнку. Спадзявацца на гэта было б смешна.

Ужо на іншай плошчы, якую мы занялі, здаецца, бяз бою, хтосьці званіў у чарнобыльскі звон Чырвонага касцёлу. Я не ведаю, ці ўмеў гэты чалавек званіць, ці разбіў ён звон. Ці вырвуць гэтаму звону язык. Але я ведаю, што хтосьці мусіў схапіць вяроўку і пачаць гаварыць над галовамі людзей. Бо ўсе сабраліся толькі з адною мэтаю – гаварыць, чаго б гэта ні каштавала. Цяжка гаварыць, калі цябе не слухаюць, немагчыма гаварыць з вырваным языком – але пакуль вялікі крытык не схіліўся над аркушам, пакуль ты не папрасіў у яго сто рублёў за сваю лілею, ты вольны маляваць што табе хочацца, што падказвае табе сумленне мастака.

Нехта ўскараскаўся на Леніна і казаў правільныя словы, якія, пасіленыя апаратураю, разляталіся над галовамі сабраных. Ён заклікаў тэлефанаваць сябрам і клікаць іх на плошчу. Нібы не ведаў, што ўсе, каму гэта было важна, і так былі там.
А далей, далей рысачкі скончыліся, і быў час напраўду даведацца, ці змогуць яны ператварыцца ў малюнак, быў час вырашаць. Кожны вырашаў, пайсці ці застацца. Было толькі два выйсця: граміць Дом Ураду ці ісці спаць. Я не быў гатовы ламаць дзьверы і біцца з маладымі хлопцамі, што стаялі па той бок аркушу.

Тых, хто ламаў дзверы, называюць правакатарамі, але я не ведаю, чаго хацелі тыя, хто заклікаў на плошчу грамчэй за астатніх. Мірных перамоваў? Але хіба можа дзяўчынка-аўтыстка прадаць свой малюнак на Сотбіс? Прынамсі, пакуль яна жывая.
Я сыйшоў. Мы сядзелі з сябрам у ягоным офісе, мы яшчэ чулі, як лунае над плошчаю покліч да ўладаў. Словы, якія даўно сцерліся аб яе цвёрды граніт. Мы пілі гарачую гарбату і каву. Мы разглядалі намалёваную дзяўчынкаю лілею. Мы яшчэ нічога не ведалі ні пра зламаныя дзверы, ні пра бойню на плошчы. Бойню без нумара. Чарговую.

Я сеў у маршрутку і разам са стомленымі напрыканцы цяжкога дня людзьмі, што ехалі ў спальны раён, прыехаў дадому. Мне тэлефанавалі тыя, хто хваляваўся за мяне. Дарэмна. Я быў негатовы да таго, каб пайсьці на штурм. Пакуль я гатовы толькі разглядаць лілеі.

Чалавек памірае адзін і голы. Мастацкія крыткі вынеслі прысуд інсітнай працы дзяўчынкі-аўтысткі: «Кампазыцыя ня верная на 76 ацоткаў». Хай яны помняць, што чалавек памірае голы і ў адзіноце. Хай яны помняць, што пашкадавалі сто рублёў для той, якая проста хацела, каб яе лілею стрымана пахвалілі.

Няхай яны помняць, што сапраўднага мастака не спыніць ні адсутнасць фарбаў, ні адсутнасць паперы. Мастак пачне маляваць крывёю. Для яго напраўду існуе толькі лілея – і нічога больш.

Powered by Ariel Schettini

ariel, ravishing poet, curates this poetry show on tue

Vuelvo y voy

Fog, Llamado a los malos poetas

via dañel, via de tantas cosas hermosas, feliz cumple!

Los besantes

por Ariel Schettini (via Dañel's)

Mis amigos eligieron, para probar que el mundo no existe,
Un mediodía luminoso en un restaurante de Olivos.
Y resolvieron mediante un beso en público,
Que los amantes son lo único real del universo.

Yo ya lo sabía. No tenía necesidad del comentario
Y mucho menos de la demostración empírica.

Para probar que dos amantes
Se descubren a una verdad más real que lo real sensible
Refractarios a la vida y las costumbres
(Los modales son una mentira piadosa
Y ellos experimentaban con el fin de la historia)
Se besaron en un restaurante al mediodía
Entre la elección del menú y la llegada del servicio.

Yo hablaba con palabras
Urgido por establecer todo lo contrario.
Y sacaba temas nerviosos para que no insistieran:
La actualidad, los viajes, todo lo inminente y de pasada.
(Ojalá no hubieran sido mis amigos)
Y desde ese planeta remoto de la soberbia enamorada
Los besantes echaban un vistazo a mi frivolidad
mundana y me incluían en todo lo perdido.
Todo lo que habían soltado de la vida y de la realidad
y de Olivos

Yo era testigo de esos besos repetidos
De los que salían íntegros e insatisfechos.
Pero para el resto de los comensales boquiabiertos, era un cómplice.
Sabía que querían probar más y que lo harían.
Y en la mudez estupefacta del restaurante de Olivos,
Se besaron, mientras yo buscaba en el menú algún plato envenenado
Para que ellos
O yo o el restaurante entero
estuvieran muertos


ici el poeta geñal con Ev y un híbrido de Germán García y la Gioconda, en la lectura crítica de Musulmanes de Mariano Dorr, un martes atrás
(y dos poemas más!)

"Tweet"

by Oyl Miller for McSweeney's

I saw the best minds of my generation destroyed by brevity, over-connectedness, emotionally starving for attention, dragging themselves through virtual communities at 3 am, surrounded by stale pizza and neglected dreams, looking for angry meaning, any meaning, same hat wearing hipsters burning for shared and skeptical approval from the holographic projected dynamo in the technology of the era, who weak connections and recession wounded and directionless, sat up, micro-conversing in the supernatural darkness of Wi-Fi-enabled cafes, floating across the tops of cities, contemplating techno, who bared their brains to the black void of new media and the thought leaders and so called experts who passed through community colleges with radiant, prank playing eyes, hallucinating Seattle- and Tarantino-like settings among pop scholars of war and change, who dropped out in favor of following a creative muse, publishing zines and obscene artworks on the windows of the internet, who cowered in unshaven rooms, in ironic superman underwear burning their money in wastebaskets from the 1980s and listening to Nirvana through paper thin walls, who got busted in their grungy beards riding the Metro through Shinjuku station, who ate digital in painted hotels or drank Elmer's glue in secret alleyways, death or purgatoried their torsos with tattoos taking the place of dreams, that turned into nightmares, because there are no dreams in the New Immediacy, incomparably blind to reality, inventing the new reality, through hollow creations fed through illuminated screens. Screens of shuttering tag clouds and image thumbnails lightning in the mind surfing towards Boards of Canada and Guevara, illuminating all the frozen matrices of time between, megabyted solidities of borders and yesterday's backyard wiffleball dawns, downloaded drunkenness over rooftops, digital storefronts of flickering flash, a sun and moon of programming joyrides sending vibrations to mobile devices set on manner mode during twittering wintering dusks of Peduca, ashtray rantings and coffee stains that hid the mind, who bound themselves to wireless devices for an endless ride of opiated information from CNN.com and Google on sugary highs until the noise of modems and fax machines brought them down shuddering, with limited and vulgar verbiage to comment threads, battered bleak of shared brain devoid of brilliance in the drear light of a monitor, who sank all night in interface's light of Pabst floated out and sat through the stale sake afternoon in desolate pizza parlors, listening to the crack of doom on separate nuclear iPods, who texted continuously 140 characters at a time from park to pond to bar to MOMA to Brooklyn Bridge lost battalion of platonic laconic self proclaimed journalists committed to a revolution of information, jumping down the stoops off of R&B album covers out of the late 1980s, tweeting their screaming vomiting whispering facts and advices and anecdotes of lunchtime sandwiches and cat antics on couches with eyeballs following and shockwaves of analytics and of authority and finding your passion and other jargon, whole intellects underscored and wiped clean in the total recall 24/7 365 assault all under the gaze of once brilliant eyes.

Dez

o poeta catarinense Victor da Rosa canta a o Dez um decassílabo de dez versos, assim:

riquelme impõe com seu ritmo destro
o jogo morto ou túmulo — lento
e com um golpe preciso e certo
o seu silêncio decreta o outro.


contraste definido pelo vento
dois passos de monótono domínio
futebol sem sobra: lâmina, pouco
só permanece o olho em movimento.



se sua presença predomina o mínimo
ainda mantém o drama do barroco.

Percy

I met a traveller from an antique land
Who said: Two vast trunkless legs of stone
Stand in the desert... Near them on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown
And wrinkled lip, and sneer of cold command
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed.

And on the pedestal these words appear:
"I am Ozimandias, King of Kings.
Look on my works ye Mighty, and despair."

Nothing besides remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare,
The lone and level sands stretch far away.

Domingo Pizarnik

Me desperté y encontré un pájaro muerto en la cocina.
Todavía en la cama, había imaginado que un pájaro se perdía y se moría dentro de la casa y sólo varios días después, guiada por el olor, encontraba el cadáver. Hacía dos días un pajarito había entrado, yo dejé las ventanas abiertas y como no volví a verlo o escucharlo destrozándose la crisma contra los vidrios, asumí que se había ido. Lo envolví en una mortajita de papel suave, de envoltorio de zapatos.
Cuando volví de sus funerales, encontré otro pajarito mudo, esta vez en mi habitación, mirándome. Y la muchacha vuelve a escalar el viento y a descubrir la muerte del pájaro.

Hermana Miau

Cats and Dogs (2001) tenía un trailer que amenazó, en mi mente, con cambiar la faz de todos mis recuerdos del cine pasado y por venir: era la historia de la guerra semioculta que se juega desde tiempos inmemoriales bajo las narices humanas sin que los humanos se percaten: cómo los Gatos reinaron y mantuvieron bajo su yugo hipnótico a todas las dinastías regias de Egipto, a despecho de los Perros, una raza de cuadrúpedos serviles que se había dejado domesticar fácilmente en otras zonas del plano; era posible reconstruir las huellitas de los Gatos detrás de cada momento clave de la historia, como Zeligs peluditos, siendo ellos, no los humanos, los auténticos hacedores de los destinos históricoss; y cómo los Perros, aprovechándose de la confianza que les había dado el pacto de sumisión con el Humano, en los últimos tiempos habían aventajado con creces a los Gatos a fuerza de conseguirse trabajos alcahuetes como puestos de policía, rescatismo, brigadas antiexplosivas, poniendo sus domesticados hocicos a trabajar para la DEA y el FBI. Pero los Gatos estaban hartos de estos manejos perrunos, y habían decidido que era hora de retomar el poder.

Los Gatos no contaban con un enemigo inesperado: ideología descerebrada y patriota. Cats and Dogs toma otro recodo: al mando de un adorable perrito Beagle, los Perros se vuelven paladines del género humano, identificado con USA, y los Gatos -comandados por un poco atlético y neurótico Mr. Tinkles- una manga de terroristas que atentan contra el American Way. Aunque hay aquí un núcleo de verdad encantador -el temperamento aristocrático gatuno siempre preferirá dormir a honrar la hiperactividad del american dream-, la ejecución era desastrosa, y los Gatos terminaban qua villanos deslucidos.

Mi gatita se murió el sábado. Me so, so sad :'(. Fue mi colaboradora y musa fundanticial para el personaje de la pequeña Montaigne Michelle -uno de los más importantes de LTS-, y desde mañana mi pequeña yacerá en algún pet cementery, si el veterinario no me engaña y ya no la arrojó in the trash. Y como no tengo fotos de ella, ni peliculitas, porque se las ha tragado como piedras mi disco muerto irrecuperable, me consuelo en pensar que existe verdaderamente una esencia gatuna universal, de la que todos los gatitos participan y que cada muerte particular es el fin de un conjunto de particularidades, que no bastan para refutar la inmortalidad, toda vez que la esencia gatuna universal se manifieste en la presencia de una mosquita por capturar, una mariposa que perseguir o un pedazo de comida que robar. El repertorio de particularidades de un gatito particular es el espejo cerebral de nuestros recuerdos de ellos; y la esencia universal gatuna nos releva de estar condenados a morir de tristeza en la contemplación de sus pequeñas reencarnaciones. Sí tengo videos de una instancia de la esencia gatuna universal que es superstar de youtube.

y este poema que escribió JLB, "A un gato":

No son más silenciosos los espejos
ni más furtiva el alba aventurera;
eres, bajo la luna, esa pantera
que nos es dado divisar de lejos.
Por obra indescifrable de un decreto
divino, te buscamos vanamente;
más remoto que el Ganges y el poniente,
tuya es la soledad, tuyo el secreto.
Tu lomo condesciende a la morosa
caricia de mi mano. Has admitido,
desde esa eternidad que ya es olvido,
el amor de la mano recelosa.
En otro tiempo estás. Eres el dueño
de un ámbito cerrado como un sueño.

Odas y jeremíadas

Gary Snyder, poeta de 79 años, reliquia beat que vive como beat en California, aislado en su casa de las montañas al calor de un mínimo de electricidad, y que como Dañel encuentra la práctica de enviar y recibir mensajes de texto "abominable", ha escrito un hermoso poema sobre su Mac.

Why I Take Good Care of My Macintosh

by Gary Snyder

Because it broods under its hood like a perched falcon,

Because it jumps like a skittish horse and sometimes throws me,

Because it is poky when cold,

Because plastic is a sad, strong material that is charming to rodents,

Because it is flighty,

Because my mind flies into it through my fingers,

Because it leaps forward and backward, is an endless sniffer and searcher,

Because its keys click like hail on a boulder,

And it winks when it goes out,

And puts word-heaps in hoards for me, dozens of pockets of gold under boulders in streambeds, identical seedpods strong on a vine, or it stores bins of bolts;

And I lose them and find them,

Because whole worlds of writing can be boldly laid out and then highlighted and vanish in a flash at “delete,” so it teaches of impermanence and pain;

And because my computer and me are both brief in this world, both foolish, and we have earthly fates,

Because I have let it move in with me right inside the tent,

And it goes with me out every morning;

We fill up our baskets, get back home,

Feel rich, relax, I throw it a scrap and it hums.

Y mientras las odas vernáculas a Ubuntu y Linux optan alegremente por la vía populista, demostrando la ¿tendencia?¿capacidad?¿opacidad? de la cosmología peronista para convertirse en cualquier cosa, el sistema operativo de Microsoft también ha sido objeto de especulación literaria. El lector y usuario Ajax propuso una estructura formal que considera la instalación de Windows Vista un género literario:

I. Exordium. El narrador se presenta, establece su experiencia como consumidor de computación (ethos), y exhorta a su audiencia a rodearlo en atenta escucha.

II. Prolegomenon. Se hace una puesta en común de las especificaciones del hardware.

III. Praeinstallatio. El narrador describe su intento inicial para instalar Windows.

IV. Contrainstallatio. La instalación sale mal.

V. Descendo. El narrador describe sus intentos desesperados para hacer que salga bien.

VI. Depilatio. El narrador se ve reducido a la desesperación y frustación.

VII. Inertio. Horrorizado, el narrador se hunde en un estupor mientras contempla cómo su máquina regurgita y se tilda durante al menos 3 días.

VIII. Peroratio. El narrador se alza enfurecido a medida que describe cuán larga y dolorosa ha sido su experiencia de instalación;

(lo que puede seguirse de:)

IX. Aptenodytes forsteri. El narrador se pasa a Linux.

Una playlist de poemas

Mi socio en Lady Cavendish meister Insinger acompañará a ¡un montón de gente! recitando poesías del acervo latinario. Todo indica que será una ocasión extremadamente feliz y divertida/ en nada parecida al gris deprimente del flyer de Entropía.
acá, la lista completa de poemas y recitantes:

Aragorn, poeta

en Buenos Aires para presentar una antología de poesía contemporánea, Aragorn recitó su poema "Chaco", de 1995


Me cago en la selva
Como los monos
Con sus dientes
Perfectos y amarillos
Sin tenerle miedo
A ningún tigre