Happy old, and new, ears! much love queridos readers
Friday, December 31, 2010
Monday, December 27, 2010
Olga Day
hoy terminé un capítulo de mi novela :DD y exclamo con Olga...
no lo muestro aun; pero si lo hiciera, Olga traduciría fielmente mis pensamientos al decir:
aunque naturalmente tampoco lo mostraría en esta etapa, ya que:
me falta para concluir todo por suerte... (¿a qué terminar algo en el verano, sin atravesar un fuerte invierno de correcciones?)
Saturday, December 25, 2010
(thank u paul dear)
and meanwhile, as the internet oceans send back and forth the loving cables of IWP writers from all over the world, this xmas message lands in:
Dear friends of my favourite 2010 memory,
if someone wishes Merry Christmas who doesn't even celebrate it (I don't name anyone, but the person lives in Israel) I feel obliged to do so too: MERRY CHRISTMAS from whiter than white Bavaria! The goose has been devoured and my Lederhosen feel tight so I will have problems chasing the annoyingly innocent children's choir away when they will knock at our door.
Let every snowflake be a good idea for you!
Missing you,
Christopher
if someone wishes Merry Christmas who doesn't even celebrate it (I don't name anyone, but the person lives in Israel) I feel obliged to do so too: MERRY CHRISTMAS from whiter than white Bavaria! The goose has been devoured and my Lederhosen feel tight so I will have problems chasing the annoyingly innocent children's choir away when they will knock at our door.
Let every snowflake be a good idea for you!
Missing you,
Christopher
Friday, December 24, 2010
Thursday, December 23, 2010
Qu'est-ce qu'un auteur?
¿Qué es un autor?
Fotografías de Paola Cortés Rocca & Sebastián Freire
Inaugura: Miércoles 29 de diciembre a partir de las 19hs. Librería Eterna Cadencia Honduras 5574
“Cada retrato de esta serie es una huella particular de esa relación, entre el retratado y la mirada en la escena de la toma. Es, también, un fragmento de una imagen más compleja. “Nuestros” retratos muestran gente que conocemos y reconocemos, pero también gente que se conoce entre sí, que ha compartido lugares de trabajo y lecturas; que está unida por la amistad, la admiración, el amor, el reconocimiento, las discusiones ocasionales o definitivas. Pueden mirarse como puntos de una trama privada y pública, cultural y personal, que compone otro rostro posible de la literatura en Argentina.”
Wednesday, December 22, 2010
Tuesday, December 21, 2010
World Game Report
12 thesis on wikileaks, on Le monde diplomatique
Support the Bielorrusians with Lillies
my friend the Bielorrusian poet Maryia Martysevich groupsends a hasty email, asking us to googletranslate this poem by Andrej Adamovich, a Bielorrusian young poet, and if possible have it published our domestic media. Over 600 people have been arrested for protesting after the election; "I realize that poetical reflection isn't an
ything you expect the first day after hundreds of people were beaten and arrested while protesting against false elections, but still let me show you the essay below." the english googletranslate, with its whimsical non-connecting grammar and sudden jumps of meaning, can be a natural force of poetry. though a couldn't make sense of a few words, it felt still like a beatiful poem. behold the core in Spanish, on the bday of the 2001 Argentine social uproar:
Lirios
Ayer, cuando estábamos fuera de la zona, nos sentamos uno junto al otro. Ella me mostró una imagen de esa noche, en una de las áreas de dormir. Otra ofreció por su acuarela cien rublos, aunque valía mil.
En la figura hay lirios amarillos sobre un fondo rojo, y círculos precipitados, dibujados con fuerza, en azul. En el reverso del papel hay un poema sobre ellos. Los versos están llenos de energía como la imagen, pero son igual de ingenuos. El artista no parecía saber qué palabras usar y cómo deben estar en el texto. Sus líneas quieren salir de la hoja, pero se dan cuenta de que es físicamente imposible. A través de medios tan primitivos, la victoria de la hoja sobre el arte absorbe la fuerza del impacto.
Lo que pasó ayer -es esa acuarela de lirios ingenuos. Muchas, muchas, muchas personas, como jamás he visto en un solo lugar, vinieron a hablar, sin darse cuenta que en esta hoja blanca que es Minsk hay límites. Donde se produce una dictadura, pero sólo una. Todo lo que pasó ayer - es sólo otro intento de pintar el lirio, a despecho de las propiedades de la pintura y de los principios de la composición. Nosotros queríamos conquistar el poder real del espíritu, pero los críticos de arte lo vieron sólo como una violación de las leyes de la composición y el sentido común.
Лілея
Учора, калі мы ўжо сыйшлі с плошчы, мы сядзелі ў сябра. Ён падарыў мне малюначак, які ўначы, у адным са спальных раёнаў набыў у дзяўчынкі, з выгляду аўтысткі. Яна прасіла за сваю інсітную акварэль сто рублёў, але ён даў тысячу.
На малюнку, на чырвоным тле – жоўтыя лілеі, энэргічна абведзеныя сіняю асадкаю. На адваротным баку аркуша – верш пра іх, такі самы энэргічны як малюнак, але такі самы наіўны – мастак нібы не ведаў, што такое словы і як яны мусяць складацца ў тэкст. Яго лініі хочуць вырвацца за межы аркуша, але не разумеюць, што гэта фізічна немагчыма. Праз гэтую першабытную, але пераможаную межамі аркуша энэргію малюнак мае звышнатурльную моц ўздзеяньня.
Тое, што адбывалася ўчора, – інсітныя лілеі. Шмат, шмат, шмат людзей, столькі я ніколі не бачыў у адным месца разам, выйшлі, каб выказацца, але не ўлічылі, што ў гэтага белага аркуша Мінска ёсць межы, праведзенныя дыктатураю аднойчы, але ўпэўнена і назаўсёды. Усё, што адбывалася ўчора, – гэта проста чарговая спроба намаляваць лілеі, незважаючы на ўласцівасьці фарбаў і прынцыпы кампазіцыі. Мы, як тая дзяўчынка-аўтыстка, хацелі перамагчы рэальнае моцаю духа, але мастацкія крытыкі убачылі ў гэтым толькі парушэньне законаў кампазіцыі і здаровага сэнсу.
Я хачу напісаць пра тое, што бачыў учора. Хто я такі, каб рабіць гэта? Ніхто. Я напраўду адмарозак, як казаў пра мяне АГЛ. Я не зрабіў кар’еры, я не зарабляю вялікіх грошаў. Я басаногі, але даўно ўжо не хлопчык. Учора жонка назвала мяне няўдахаю. Гэта праўда. Мне няма чаго страчваць. Але ўчора на плошчы я бачыў прафесіяналаў, якіх паважаю. Я ведаю, што яны дасягнулі ўсяго, што можа дасягнуць чалавек у прафесіі. Яны не маюць нястачы ў грошах, яны проста хочуць выказацца.
Дый тая задаволеная большасць, якая спала ў гэты час па малінаўках і зялёных лугах, такая ж басаногая, як я. У лепшым выпадку яны маюць патрыманыя машыны і свежаадбудаваныя кватэры, кошт якіх упадзе крыху ніжэй за ніякі пры першым-лепшым перакрыцці газавага венцілю. Бо без людзей гэты ячэісты бетон і гэтыя механічныя каробкі не каштуюць нічога. А людзей – здзьме эканамічным ветрам у Еўропу ці Расію менш, чым за тыдзень. Яны будуць гандляваць у Польшчы, будаваць шматпавярховікі ў Маскве, яны будуць начаваць у вагончыках – карацей, змрочныя дзевяностыя бліжэй, чым ім падаецца.
Учора я ішоў на плошчу паўз вокны рэстарану. Вялікія вокны, поўныя маладой буржуазіяй. Добра апранутыя мужчыны кармілі сваіх жанчын грашыма з талерак. Мужчыны глядзелі ў вочы сваіх жанчын, але зрэдку мы сустракаліся позіркамі. І я, і яны – мы ўсё разумелі. Я разумеў, чаму я іду на плошчу, а яны – чаму яны сядзяць у дарагой вопратцы над талеркамі поўнымі грошай. І ў іх вачах было што заўгодна: пачуццё перавагі, снабізм, які можна дазволіць сабе, заліваючы спадарожніцу французскім шампанскім, але ў іх не было аднаго – страху.
А пасля, паьля скончыліся вокны з наведнікамі і пачаліся вокны, поўныя белых халатаў кухні. Маладыя няўдахі, кшталту мяне, шчыравалі над ежаю, ператвараючы яе ў грошы, яны сустракаліся позіркамі са мною, і ў гэтых позірках быў страх. Яны баяліся, баяліся за свае ланцугі.
Тады я сказаў сябру:
– Пасля перамогі нагадай мне, што я збіраўся разграміць гэтыя галеры.
Праз пяцьсот крокаў мы ўліліся ў натоўп і сталі часткаю вялікай Лілеі, што не змяшчалася на аркуш. Тут было шмат тых, каго я ведаю асабіста. Маладыя прафесіяналы, людзі творчых прафесіяў, проста нейкія мутныя асобы без пэўных заняткаў – мае сябры. Але тут былі і крэпкія маладыя мужчыны. Пазней у інтэрнэце, я бачыў, іх называлі крывавымі правакатарамі.
Можа быць, але там я спадзяваўся, што гэта працоўныя, якія больш не баяцца за ланцугі. Працоўныя з серабранак, на якіх мы чакалі так даўно. Чакалі столькі, колькія я помню, як лілеі малююць на вуліцах.
Там, на плошчы, я зрабіўся часткаю гэтага вялікага, незразумелага мне малюнку. Адною рысачкаю, якую мастак хацеў ператварыць у сцябліну, або ў лісток, але ён забыўся пра гэтую рысачку, і яна так і засталася – недаведзенаю да агульнай карціны. Карціны, якая і складалася толькі з такіх вось недаведзяных рысачак.
Побач са мною былі мае сябры. І людзі, якіх я ніколі да гэтага не бачыў. Мы крычалі нейкія дзіўныя словы, у якіх даўно ніхто не верыў. Незабытыя, але сцертыя словы, сэнс якіх падаваўся далёкаю абяцанаю зямлёю, у якую ніхто з нас не прыйдзе. Бо Маісей, спускаючыся з Сінаю, звярнуў шыю.
Мастак, які пачаў маляваць лілію, ужо забыўся на нас. На мяне, на старога паэта побач са мною, на дызайнераў і праграмістаў, на манагераў і дробных прадпраймальнікаў – на ўсіх, хто стаяў плячо да спіны і спіна да нечаканай лакуны ў малюнку. Лакуны, пакінутай па неахайнасці.
Праз доўгія хвіліны чаканьня, пакуль хтосьці казаў штосьці ў мікрафон, але словаў усё адно не было чуваць, усе мы зрушылі на праспект. Міліцыянты, якія вартавалі дарогу, падаваліся адным з намі цэлым. Яны не былі ні агрэсіўнымі, ні напужаным, нібы яны былі самаарганізаванай часткаю лілеі, эрытрацытамі ў яе жылах – тым, кім і мусілі б быць.
На праспекце стала бачна, як нас насамрэч шмат. Хтосьці падпаліў фаеры. Але гэтая колькасьць людзей-рысачак, якія замалявалі вуліцу ад Кастрычніцкай да Цэнтральнай кнігарні, нічога не мяняла ў вачах галоўнага крытыка. Бо ніводзін крытык у сваіх адзнаках не кіруецца такім крытэрам, як колькасьць паасобных рысачак на малюнку. Спадзявацца на гэта было б смешна.
Ужо на іншай плошчы, якую мы занялі, здаецца, бяз бою, хтосьці званіў у чарнобыльскі звон Чырвонага касцёлу. Я не ведаю, ці ўмеў гэты чалавек званіць, ці разбіў ён звон. Ці вырвуць гэтаму звону язык. Але я ведаю, што хтосьці мусіў схапіць вяроўку і пачаць гаварыць над галовамі людзей. Бо ўсе сабраліся толькі з адною мэтаю – гаварыць, чаго б гэта ні каштавала. Цяжка гаварыць, калі цябе не слухаюць, немагчыма гаварыць з вырваным языком – але пакуль вялікі крытык не схіліўся над аркушам, пакуль ты не папрасіў у яго сто рублёў за сваю лілею, ты вольны маляваць што табе хочацца, што падказвае табе сумленне мастака.
Нехта ўскараскаўся на Леніна і казаў правільныя словы, якія, пасіленыя апаратураю, разляталіся над галовамі сабраных. Ён заклікаў тэлефанаваць сябрам і клікаць іх на плошчу. Нібы не ведаў, што ўсе, каму гэта было важна, і так былі там.
А далей, далей рысачкі скончыліся, і быў час напраўду даведацца, ці змогуць яны ператварыцца ў малюнак, быў час вырашаць. Кожны вырашаў, пайсці ці застацца. Было толькі два выйсця: граміць Дом Ураду ці ісці спаць. Я не быў гатовы ламаць дзьверы і біцца з маладымі хлопцамі, што стаялі па той бок аркушу.
Тых, хто ламаў дзверы, называюць правакатарамі, але я не ведаю, чаго хацелі тыя, хто заклікаў на плошчу грамчэй за астатніх. Мірных перамоваў? Але хіба можа дзяўчынка-аўтыстка прадаць свой малюнак на Сотбіс? Прынамсі, пакуль яна жывая.
Я сыйшоў. Мы сядзелі з сябрам у ягоным офісе, мы яшчэ чулі, як лунае над плошчаю покліч да ўладаў. Словы, якія даўно сцерліся аб яе цвёрды граніт. Мы пілі гарачую гарбату і каву. Мы разглядалі намалёваную дзяўчынкаю лілею. Мы яшчэ нічога не ведалі ні пра зламаныя дзверы, ні пра бойню на плошчы. Бойню без нумара. Чарговую.
Я сеў у маршрутку і разам са стомленымі напрыканцы цяжкога дня людзьмі, што ехалі ў спальны раён, прыехаў дадому. Мне тэлефанавалі тыя, хто хваляваўся за мяне. Дарэмна. Я быў негатовы да таго, каб пайсьці на штурм. Пакуль я гатовы толькі разглядаць лілеі.
Чалавек памірае адзін і голы. Мастацкія крыткі вынеслі прысуд інсітнай працы дзяўчынкі-аўтысткі: «Кампазыцыя ня верная на 76 ацоткаў». Хай яны помняць, што чалавек памірае голы і ў адзіноце. Хай яны помняць, што пашкадавалі сто рублёў для той, якая проста хацела, каб яе лілею стрымана пахвалілі.
Няхай яны помняць, што сапраўднага мастака не спыніць ні адсутнасць фарбаў, ні адсутнасць паперы. Мастак пачне маляваць крывёю. Для яго напраўду існуе толькі лілея – і нічога больш.
ything you expect the first day after hundreds of people were beaten and arrested while protesting against false elections, but still let me show you the essay below." the english googletranslate, with its whimsical non-connecting grammar and sudden jumps of meaning, can be a natural force of poetry. though a couldn't make sense of a few words, it felt still like a beatiful poem. behold the core in Spanish, on the bday of the 2001 Argentine social uproar:Lirios
Ayer, cuando estábamos fuera de la zona, nos sentamos uno junto al otro. Ella me mostró una imagen de esa noche, en una de las áreas de dormir. Otra ofreció por su acuarela cien rublos, aunque valía mil.
En la figura hay lirios amarillos sobre un fondo rojo, y círculos precipitados, dibujados con fuerza, en azul. En el reverso del papel hay un poema sobre ellos. Los versos están llenos de energía como la imagen, pero son igual de ingenuos. El artista no parecía saber qué palabras usar y cómo deben estar en el texto. Sus líneas quieren salir de la hoja, pero se dan cuenta de que es físicamente imposible. A través de medios tan primitivos, la victoria de la hoja sobre el arte absorbe la fuerza del impacto.
Lo que pasó ayer -es esa acuarela de lirios ingenuos. Muchas, muchas, muchas personas, como jamás he visto en un solo lugar, vinieron a hablar, sin darse cuenta que en esta hoja blanca que es Minsk hay límites. Donde se produce una dictadura, pero sólo una. Todo lo que pasó ayer - es sólo otro intento de pintar el lirio, a despecho de las propiedades de la pintura y de los principios de la composición. Nosotros queríamos conquistar el poder real del espíritu, pero los críticos de arte lo vieron sólo como una violación de las leyes de la composición y el sentido común.
Лілея
Учора, калі мы ўжо сыйшлі с плошчы, мы сядзелі ў сябра. Ён падарыў мне малюначак, які ўначы, у адным са спальных раёнаў набыў у дзяўчынкі, з выгляду аўтысткі. Яна прасіла за сваю інсітную акварэль сто рублёў, але ён даў тысячу.
На малюнку, на чырвоным тле – жоўтыя лілеі, энэргічна абведзеныя сіняю асадкаю. На адваротным баку аркуша – верш пра іх, такі самы энэргічны як малюнак, але такі самы наіўны – мастак нібы не ведаў, што такое словы і як яны мусяць складацца ў тэкст. Яго лініі хочуць вырвацца за межы аркуша, але не разумеюць, што гэта фізічна немагчыма. Праз гэтую першабытную, але пераможаную межамі аркуша энэргію малюнак мае звышнатурльную моц ўздзеяньня.
Тое, што адбывалася ўчора, – інсітныя лілеі. Шмат, шмат, шмат людзей, столькі я ніколі не бачыў у адным месца разам, выйшлі, каб выказацца, але не ўлічылі, што ў гэтага белага аркуша Мінска ёсць межы, праведзенныя дыктатураю аднойчы, але ўпэўнена і назаўсёды. Усё, што адбывалася ўчора, – гэта проста чарговая спроба намаляваць лілеі, незважаючы на ўласцівасьці фарбаў і прынцыпы кампазіцыі. Мы, як тая дзяўчынка-аўтыстка, хацелі перамагчы рэальнае моцаю духа, але мастацкія крытыкі убачылі ў гэтым толькі парушэньне законаў кампазіцыі і здаровага сэнсу.
Я хачу напісаць пра тое, што бачыў учора. Хто я такі, каб рабіць гэта? Ніхто. Я напраўду адмарозак, як казаў пра мяне АГЛ. Я не зрабіў кар’еры, я не зарабляю вялікіх грошаў. Я басаногі, але даўно ўжо не хлопчык. Учора жонка назвала мяне няўдахаю. Гэта праўда. Мне няма чаго страчваць. Але ўчора на плошчы я бачыў прафесіяналаў, якіх паважаю. Я ведаю, што яны дасягнулі ўсяго, што можа дасягнуць чалавек у прафесіі. Яны не маюць нястачы ў грошах, яны проста хочуць выказацца.
Дый тая задаволеная большасць, якая спала ў гэты час па малінаўках і зялёных лугах, такая ж басаногая, як я. У лепшым выпадку яны маюць патрыманыя машыны і свежаадбудаваныя кватэры, кошт якіх упадзе крыху ніжэй за ніякі пры першым-лепшым перакрыцці газавага венцілю. Бо без людзей гэты ячэісты бетон і гэтыя механічныя каробкі не каштуюць нічога. А людзей – здзьме эканамічным ветрам у Еўропу ці Расію менш, чым за тыдзень. Яны будуць гандляваць у Польшчы, будаваць шматпавярховікі ў Маскве, яны будуць начаваць у вагончыках – карацей, змрочныя дзевяностыя бліжэй, чым ім падаецца.
Учора я ішоў на плошчу паўз вокны рэстарану. Вялікія вокны, поўныя маладой буржуазіяй. Добра апранутыя мужчыны кармілі сваіх жанчын грашыма з талерак. Мужчыны глядзелі ў вочы сваіх жанчын, але зрэдку мы сустракаліся позіркамі. І я, і яны – мы ўсё разумелі. Я разумеў, чаму я іду на плошчу, а яны – чаму яны сядзяць у дарагой вопратцы над талеркамі поўнымі грошай. І ў іх вачах было што заўгодна: пачуццё перавагі, снабізм, які можна дазволіць сабе, заліваючы спадарожніцу французскім шампанскім, але ў іх не было аднаго – страху.
А пасля, паьля скончыліся вокны з наведнікамі і пачаліся вокны, поўныя белых халатаў кухні. Маладыя няўдахі, кшталту мяне, шчыравалі над ежаю, ператвараючы яе ў грошы, яны сустракаліся позіркамі са мною, і ў гэтых позірках быў страх. Яны баяліся, баяліся за свае ланцугі.
Тады я сказаў сябру:
– Пасля перамогі нагадай мне, што я збіраўся разграміць гэтыя галеры.
Праз пяцьсот крокаў мы ўліліся ў натоўп і сталі часткаю вялікай Лілеі, што не змяшчалася на аркуш. Тут было шмат тых, каго я ведаю асабіста. Маладыя прафесіяналы, людзі творчых прафесіяў, проста нейкія мутныя асобы без пэўных заняткаў – мае сябры. Але тут былі і крэпкія маладыя мужчыны. Пазней у інтэрнэце, я бачыў, іх называлі крывавымі правакатарамі.
Можа быць, але там я спадзяваўся, што гэта працоўныя, якія больш не баяцца за ланцугі. Працоўныя з серабранак, на якіх мы чакалі так даўно. Чакалі столькі, колькія я помню, як лілеі малююць на вуліцах.
Там, на плошчы, я зрабіўся часткаю гэтага вялікага, незразумелага мне малюнку. Адною рысачкаю, якую мастак хацеў ператварыць у сцябліну, або ў лісток, але ён забыўся пра гэтую рысачку, і яна так і засталася – недаведзенаю да агульнай карціны. Карціны, якая і складалася толькі з такіх вось недаведзяных рысачак.
Побач са мною былі мае сябры. І людзі, якіх я ніколі да гэтага не бачыў. Мы крычалі нейкія дзіўныя словы, у якіх даўно ніхто не верыў. Незабытыя, але сцертыя словы, сэнс якіх падаваўся далёкаю абяцанаю зямлёю, у якую ніхто з нас не прыйдзе. Бо Маісей, спускаючыся з Сінаю, звярнуў шыю.
Мастак, які пачаў маляваць лілію, ужо забыўся на нас. На мяне, на старога паэта побач са мною, на дызайнераў і праграмістаў, на манагераў і дробных прадпраймальнікаў – на ўсіх, хто стаяў плячо да спіны і спіна да нечаканай лакуны ў малюнку. Лакуны, пакінутай па неахайнасці.
Праз доўгія хвіліны чаканьня, пакуль хтосьці казаў штосьці ў мікрафон, але словаў усё адно не было чуваць, усе мы зрушылі на праспект. Міліцыянты, якія вартавалі дарогу, падаваліся адным з намі цэлым. Яны не былі ні агрэсіўнымі, ні напужаным, нібы яны былі самаарганізаванай часткаю лілеі, эрытрацытамі ў яе жылах – тым, кім і мусілі б быць.
На праспекце стала бачна, як нас насамрэч шмат. Хтосьці падпаліў фаеры. Але гэтая колькасьць людзей-рысачак, якія замалявалі вуліцу ад Кастрычніцкай да Цэнтральнай кнігарні, нічога не мяняла ў вачах галоўнага крытыка. Бо ніводзін крытык у сваіх адзнаках не кіруецца такім крытэрам, як колькасьць паасобных рысачак на малюнку. Спадзявацца на гэта было б смешна.
Ужо на іншай плошчы, якую мы занялі, здаецца, бяз бою, хтосьці званіў у чарнобыльскі звон Чырвонага касцёлу. Я не ведаю, ці ўмеў гэты чалавек званіць, ці разбіў ён звон. Ці вырвуць гэтаму звону язык. Але я ведаю, што хтосьці мусіў схапіць вяроўку і пачаць гаварыць над галовамі людзей. Бо ўсе сабраліся толькі з адною мэтаю – гаварыць, чаго б гэта ні каштавала. Цяжка гаварыць, калі цябе не слухаюць, немагчыма гаварыць з вырваным языком – але пакуль вялікі крытык не схіліўся над аркушам, пакуль ты не папрасіў у яго сто рублёў за сваю лілею, ты вольны маляваць што табе хочацца, што падказвае табе сумленне мастака.
Нехта ўскараскаўся на Леніна і казаў правільныя словы, якія, пасіленыя апаратураю, разляталіся над галовамі сабраных. Ён заклікаў тэлефанаваць сябрам і клікаць іх на плошчу. Нібы не ведаў, што ўсе, каму гэта было важна, і так былі там.
А далей, далей рысачкі скончыліся, і быў час напраўду даведацца, ці змогуць яны ператварыцца ў малюнак, быў час вырашаць. Кожны вырашаў, пайсці ці застацца. Было толькі два выйсця: граміць Дом Ураду ці ісці спаць. Я не быў гатовы ламаць дзьверы і біцца з маладымі хлопцамі, што стаялі па той бок аркушу.
Тых, хто ламаў дзверы, называюць правакатарамі, але я не ведаю, чаго хацелі тыя, хто заклікаў на плошчу грамчэй за астатніх. Мірных перамоваў? Але хіба можа дзяўчынка-аўтыстка прадаць свой малюнак на Сотбіс? Прынамсі, пакуль яна жывая.
Я сыйшоў. Мы сядзелі з сябрам у ягоным офісе, мы яшчэ чулі, як лунае над плошчаю покліч да ўладаў. Словы, якія даўно сцерліся аб яе цвёрды граніт. Мы пілі гарачую гарбату і каву. Мы разглядалі намалёваную дзяўчынкаю лілею. Мы яшчэ нічога не ведалі ні пра зламаныя дзверы, ні пра бойню на плошчы. Бойню без нумара. Чарговую.
Я сеў у маршрутку і разам са стомленымі напрыканцы цяжкога дня людзьмі, што ехалі ў спальны раён, прыехаў дадому. Мне тэлефанавалі тыя, хто хваляваўся за мяне. Дарэмна. Я быў негатовы да таго, каб пайсьці на штурм. Пакуль я гатовы толькі разглядаць лілеі.
Чалавек памірае адзін і голы. Мастацкія крыткі вынеслі прысуд інсітнай працы дзяўчынкі-аўтысткі: «Кампазыцыя ня верная на 76 ацоткаў». Хай яны помняць, што чалавек памірае голы і ў адзіноце. Хай яны помняць, што пашкадавалі сто рублёў для той, якая проста хацела, каб яе лілею стрымана пахвалілі.
Няхай яны помняць, што сапраўднага мастака не спыніць ні адсутнасць фарбаў, ні адсутнасць паперы. Мастак пачне маляваць крывёю. Для яго напраўду існуе толькі лілея – і нічога больш.
Sunday, December 19, 2010
Monday, December 13, 2010
Sunday, December 12, 2010
Monday, December 6, 2010
Conditions for the revolution /Online
short story by PO for Granta 113
That morning, Mara went by her mother’s house to get some clean clothes. She slid between the armchairs in the living room and the coffee tables overflowing with magazines; she didn’t want to run into her. On the modular shelving in the library, flanked by books by Eduardo Galeano and Gabriel García Márquez, the computer screen showed an unfinished game of solitaire. Mother Cris wasn’t there. She’d been a little depressed because Quique, her current lover, had way too much time on his hands. At first he wandered around Cris’s house, leaving his toothbrush there, and then kindly (suspiciously) offering to cook, until one day she gave him a hard stare and said, look, I think that, these days, the most important thing in a relationship is respecting each other’s space, but if you need to, please let me finish, if you really need to, you can stay here. Quique was of medium height and had brown eyes and a disorientated air about him, but he seemed stripped of everything that makes disorientation an attractive
or romantic trait.
‘You don’t recognize me because I let my grey come in and now I have a ponytail.’ He had brought his snout closer.
translation by Mara Faye Lethem
That morning, Mara went by her mother’s house to get some clean clothes. She slid between the armchairs in the living room and the coffee tables overflowing with magazines; she didn’t want to run into her. On the modular shelving in the library, flanked by books by Eduardo Galeano and Gabriel García Márquez, the computer screen showed an unfinished game of solitaire. Mother Cris wasn’t there. She’d been a little depressed because Quique, her current lover, had way too much time on his hands. At first he wandered around Cris’s house, leaving his toothbrush there, and then kindly (suspiciously) offering to cook, until one day she gave him a hard stare and said, look, I think that, these days, the most important thing in a relationship is respecting each other’s space, but if you need to, please let me finish, if you really need to, you can stay here. Quique was of medium height and had brown eyes and a disorientated air about him, but he seemed stripped of everything that makes disorientation an attractive
or romantic trait.‘You don’t recognize me because I let my grey come in and now I have a ponytail.’ He had brought his snout closer.
Friday, December 3, 2010
Thursday, December 2, 2010
Party Best of Tonite
Thursday 2 December: Introducing The Best of Young Spanish-language Novelists: The NYC Launch of Granta 113.
Idlewild Books, 12 W. 19th, NYC 10011, 7 p.m. Please RSVP at events@granta.com
no son todos chicos eh. también hay unas chicas
Idlewild Books, 12 W. 19th, NYC 10011, 7 p.m. Please RSVP at events@granta.com
no son todos chicos eh. también hay unas chicas
alta lit en brooklyn heights
mi primo, que es la reencarnación corporate de oscar wilde, lee y subraya "Peticotas: Peripecias, alegrías y sublimos desencantos" de Mimicha Reuteman. duermo un poco y copio algunos pasajes esenciales para ustedes telépatas.
Subscribe to:
Posts (Atom)
